In mijn vorige blog vroeg ik me af waarom het beroep leraar hier zo aantrekkelijk is. En na een aantal dagen rondlopen door de school en praten met de leerkrachten denk ik dat deze mensen dezelfde passie hebben als wij. Ze zijn er voor de kinderen, geef schouderklopjes en complimenten en willen dat de leerlingen leren leren.
Wat maakt nou het verschil?
Het verschil zit hem niet in de gelden die binnenkomen of de mensen die hier werken. Er zit een laag van gevoel onder. De opleidingen die zij genoten hebben en de status binnen de Finse cultuur. Het gevoel dat de leerkrachten uitspreken en overbrengen. Wie zij zijn als mensen.
In Nederland ligt de focus op hetgeen dat we niet kunnen, waar we in willen verbeteren of waar het bij een ander beter gaat. Hier lijkt die focus niet op een hoger doel of op een ander te zijn, maar juist op de persoon die jezelf bent.
Vandaag sprak ik een oudere leerkracht, hij staat nu 29 jaar voor de klas en is leerkracht houtbewerking en muziek. Ik vroeg hem wat hij van het curriculum vond. Een vertwijfelde blik zag ik verschijnen in zijn ogen. Wie was ik en waarom durf ik hem deze vraag te stellen. Een behouden antwoord volgde: ‘I can not say that I’m against it.’ Geen verdere uiteenzetting, een vaag antwoord waar wij in Nederland geen genoegen mee zouden nemen. Dus probeerde ik het op een andere manier. Ik vertelde over de aanschaf van een nieuwe methode voor muziek en dat er in die methode het maken van muziek op de computer aanbod kwam. Hij keek mij vragend aan en zei dat hij alleen akoestische instrumenten gebruikt. Alsof het een vies was om muziek te maken op de computer. Uiteindelijk vertelde hij dat hij niet mee hoefde te doen, hij was al zo oud dat het niet meer ging. Maar anderen doen wel mee en meteen bracht hij mij naar zijn collega. Nu hink ik op twee gedachten. Aan de ene kant vind ik het sterk dat iemand niet mee hoeft, maar aan de andere kant vraag ik me af wat er gebeurt als er te weinig mensen mee willen. Valt het hele systeem dan als een plumpudding in elkaar? Of mis ik nu het punt van ‘The circle of trust’.
Uiteindelijk denk ik dat ik het antwoord van deze leerkracht moet zien als een positief gevolg van het vertrouwen en de samenwerking. En die samenwerking heeft weer meer leven gekregen toen ik met de onderwijsassistente van de special class aan het praten was. Zij vertelde mij dat er veel overleg was tussen de leerkrachten. Ze proberen dit vooral te doen na schooltijd als ze tijd hebben ( ook hier kwam de blik van ALS we tijd hebben, herkenbaar uit het Nederlandse systeem), maar het gebeurt ook tijdens de les. Dan doen ze het in het Engels of Zweeds. Die overleg momenten zijn cruciaal. Ze gaf ook aan dat ze bij alle oudergesprekken aanwezig is, zodat ze altijd goed op de hoogte is, ‘I know everything!’. De leerkracht Engels kon mij ook vertellen dat iedereen hier fulltime werkt. Dus je bent ook altijd met dezelfde collega’s.
Een klein uitstapje: kinderopvang is bijna gratis hier en de scholen zijn zo vroeg uit dat je ook eerder thuis bent of je werk thuis kunt doen. Als jonge ouder wordt het makkelijker om fulltime te werken.
Tijdens de pauze zie ik de twee leerkrachten naar buiten kijken om vervolgens van de bank op te springen en weg te lopen. Ik vraag wat er gebeurt en hun collega vertelt mij dat zij samen lessen op de universiteit hebben gevolgd en nu zien ze dingen gebeuren die ze daarover op willen schrijven. Het enthousiasme van de leerkrachten over het toepassen van het geleerde en de rust van de collega die mij vertelt dat zij ook op de hoogte wordt gebracht en de aantekeningen kan lezen geven mij energie. Dit plezier in lesgeven, leren en overdragen maken het beroep van leerkracht toch GENIAAL (zoals Dirk het zou zeggen)!
Samenwerking, vertrouwen en uitgaan van verschillen?
Of moet ik zeggen gezamenlijk belang?
Als je teambreed afspraken maakt over de schooldoelen per schooljaar en dat de persoonlijke ontwikkelingsvragen van leerkrachten daar op afgestemd worden, dan ga je wat mij betreft uit van dat gezamenlijke belang. Dat kunnen wij ook, daarin kunnen wij ook het verschil maken.
Niet naar elkaar kijken, maar met elkaar kijken, samen leren, samen werken, vertrouwen en iedereen in zijn waarde laten. Want uiteindelijk zijn we allemaal anders, maar toch hetzelfde.
Kiitos Yli-Iin koulu!