Zou je tegen iemand die depressief is zeggen: “Ik voel me ook wel eens somber”?
Een van mijn coachees kwam met deze uitspraak en dat is zo raak. Als iemand met ADD krijg ik vaak te horen dat de kenmerken die ik ervaar ook door de ander ervaren worden. Vooral toen ik net de diagnose had wilde mensen mij graag in het hokje “normaal” stoppen, want de kenmerken zijn helemaal niet zo erg en daar heeft iedereen toch wel een keer last van.
Ik twijfel niet aan de intentie van mensen die dit zeggen, ze bedoelen het goed, ze willen je laten voelen dat het helemaal niet erg is dat je ADD hebt. Ondanks die goede intentie gaf het mij nog meer het gevoel dat ik abnormaal ben, alsof je met ADD ziek bent en niet in een “normale” maatschappij past. Ik denk dat de vraag juist is: Wat is “normaal” eigenlijk? Kun je eigenlijk wel “normaal” zijn?
Het is voor mij dan ook belangrijk dat anderen leren dat hun woorden impact hebben op het gevoel van mensen met ADD. Over het algemeen zijn wij gevoeliger en raken de woorden van anderen ons harder. De meeste mensen met ADD hebben in hun jeugd vaak te maken gehad met verwachtingen waar ze net niet aan konden voldoen, daardoor hebben ze een lager zelfbeeld dan mensen zonder ADD. Ze zijn vaker op hun vingers getikt, omdat er iets misging of niet volgens de richtlijnen van mensen zonder ADD. Als je ouder bent kunnen de woorden daardoor nog steeds hard binnen komen en zit de overtuiging dat je “niet normaal” bent diepgeworteld in ons systeem. Het kost veel tijd en moeite om daar afstand van te nemen. Hierdoor durven veel mensen met ADD niet eerlijk uit te komen voor hun ADD, terwijl erover praten en delen waar je tegenaan loopt juist de manier is om jezelf verder te ontwikkelen.
Onlangs had ik een kennismakingsgesprek met een coachee die aangaf dat er eigenlijk maar een handje vol mensen is die weet dat ze ADD heeft. Ze wist niet goed waardoor dit kwam, was het schaamte of had ze de ADD nog niet geaccepteerd? Vragen die zij graag in het coachingstraject beantwoord wil krijgen. In het kennismakingsgesprek vertelde ze ook dat ze meer begrip wil van haar partner en dat het zou helpen als die meer zou begrijpen van haar ADD. Ze kwam snel tot de conclusie dat dit niet bij haar partner lag, maar bij haar. Wanneer zij de ADD zou accepteren en zou weten wat ADD is en bij haar hoort ze het beter zou kunnen delen met haar partner.
Jezelf kennen en weten waar jij tegenaan loopt en waar jouw uitdagingen liggen als het gaat om de ADD is zo belangrijk. Wanneer jij weet wat er speelt kun je leiding nemen in jouw leven en kun je het leven in gaan richten op een manier die bij jou past en kun je anderen daarin meenemen. Je kan ze vertellen wat er speelt en jouw behoefte uitspreken. Wanneer je dit doet beschik je over persoonlijk leiderschap, en dat is een hele sterke kwaliteit.
Om je een voorbeeld te geven:
Toen ik een aantal jaar geleden opnieuw gevraagd werd om aan de slag te gaan als kleuterleerkracht zag ik daar erg tegenop. Net voor ik mijn diagnose kreeg ging het mis op mijn werk terwijl ik als kleuterleerkracht werkte. Alles werd me te veel en mijn Jenga toren viel om. Ik zag door de bomen het bos niet meer en mijn ADD was sterk op de voorgrond aanwezig. De jaren daarna heb ik mezelf en mijn ADD steeds beter leren kennen, ik weet welke prikkels en gebeurtenissen voor problemen kunnen zorgen in mijn leven. Hierdoor kan ik persoonlijk leiderschap tonen. Ik richt mijn leven in zodat ik zo min mogelijk last heb van deze prikkels of de ruimte heb om ze te verwerken. Toen ik opnieuw gevraagd werd om te gaan werken als kleuterleerkracht heb ik deze kennis gebruikt om meer te delen over mijn ADD met mijn onderbouwcollega’s. Ik deed dit altijd al met mijn directe collega, met wie ik samen voor de klas sta, ik ga dan het gesprek aan over hoe wij het liefst werken en wat dat betekent voor de samenwerking. In het nieuwe onderbouw team waar ik in terecht kwam heb ik hetzelfde gedaan. Tijdens een vergadering heb ik de ruimte genomen om te vertellen wat de ADD voor mij betekent en waar ik aanpassingen doe om er goed mee om te kunnen gaan. Zo werd er tijdens vergaderingen amper genotuleerd wat er afgesproken was, terwijl dit voor mij cruciaal is. Ik moet dingen terug kunnen lezen, anders vergeet ik ze. Ik besloot dus die taak op me te nemen. Daarnaast vertelde ik ook wat ze konden doen als het me te veel zou worden en deelde ik mijn angst voor het lesgeven aan kleuters door wat er in het verleden gebeurd was. Ik stelde me kwetsbaar op, maar liet ook zien hoe ik de dingen zou aanpakken en verwachtte in principe niks van mijn collega’s alleen dat ze begrip zouden tonen voor mijn ADD. Tot op de dag van vandaag (4 jaar kleuters later en I’m still standing) heb ik profijt van het gesprek dat we destijds hebben gehad.
Het begrip en de kennis van anderen zal groeien wanneer jij meer verteld over jouw ADD. En dat kan je pas doen als je weet wat jouw ADD is en hoe het er bij jou uitziet. Persoonlijk leiderschap staat daarbij centraal, jezelf kennen en keuzes kunnen maken die passen bij jou.
En dit is precies wat we samen in een coachingstraject kunnen onderzoeken!
Wil jij ook samen met mij op onderzoek uitgaan? Maak dan nu een afspraak voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek!